Misdaadverslaggeving als een ware woensdagavondfilm

Nou is het niet zo dat ik carnaval heb gemist om thuis te blijven voor Peter (of Peter R. de V. zoals we hem binnenkort waarschijnlijk zullen noemen). Nee, helaas is de reis van Groningen naar Maastricht er, ook na de nodige nieuwe dienstregelingen en het torpederen van de zuiderzeelijn, niet korter op geworden (in het compensatiepakket is vooralsnog geen sprake van een investering in een snellere verbinding naar het zuiden - ook een manier om in Duitsland te komen als je het mij vraagt en tevens een mogelijkheid om, zo rond carnaval, onderweg zowel de Nederlandse als Duitse economie zijdelings richting hoogconjunctuur te stuwen).

Ik denk dat ook Joran hier stevig van baalde (voor hem dit jaar ook al geen carnaval op Aruba) en daarom proef op de som is gaan nemen in het noorden, om meteen de aanleg van een eventuele hogesnelheidstrein op het traject Groningen - Drachten - Heereveen te onderzoeken. Dat Drachten een van de weinige grotere dorpen in Nederland is zonder treinverbinding, was mooi meegenomen; het zou de kans om ontdekt te worden aanzienlijk verkleinen. Bovendien zou half Nederland voor de buis zitten. En de andere helft stond verkleed of dronken (of allebei) ergens in de kroeg. Ideaal.

Ik was een van de ruim zeven miljoen televisiekijkers, die twee uur lang hebben gekeken naar de 'keiharde bekentenissen' van Joran. Een knap staaltje misdaadverslaggeving, waarbij duidelijk werd dat Joran misschien niet achterlijk, maar op zijn minst krankzinnig moet zijn.

Desondanks stoorde ik me vreselijk aan de Amerikaanse opzet van de uitzending. De misdaadverslaggever leek alvast een voorproefje te willen nemen op de heldenstatus die hem in binnen- en buitenland ten deel moet gaan vallen. De Vries, die heel Nederland vanaf donderdag in zijn greep hield met een bijna mythische vooraankondiging van zijn spraakmakende onthulling, heeft kosten noch moeite gespaard om er een overweldigende show van te maken.

Met als tenenkrommende apotheose de reactie van Beth, de moeder van Natalee Holloway, die minutenlang en volledig in shock in beeld werd gebracht na het zien van Jorans uitspraken. Kort hierna overtrof De Vries zichzelf en Jerney Kaagman en wendde zich stoïcijns tot de kijkers thuis: 'Ik hoop dat u er de volgende keer ook weer bent, zoals ik er altijd voor u zal zijn.'

Het misplaatste en melodramatische einde (inclusief aangrijpend muziekje), waarin Jorans boek De zaak Natalee Holloway achteloos in de branding van de Arubaanse kust wordt geworpen, deed niet onder voor het gemiddelde slot van een ware woensdagavondfilm.
Zoals zo vaak, met zaken die buitenproportionele media-aandacht genieten, vraag ik me af wie er nou eigenlijk mee geholpen is. Hoe rechtsgeldig zijn bekentenissen, die op een verborgen camera en bovendien onder invloed, zijn afgelegd? En wat gaat Amerika doen als Joran niet opnieuw wordt opgepakt en veroordeeld, of er vanaf komt met enkele jaren celstraf en tbs?

Ik ben bang dat Peter R. de Vries en zijn informant Patrick van der Eem dan zelfs met carnaval in Drachten niet meer veilig zijn. En geen Oprah die daar wat aan verandert.