Who got fired this week?

Who got fired this week?

Alumnus writes book full of recession porn

Freek Staps (33) works as a correspondent in New York for the Dutch newspaper NRC Handelsblad. This month, he published his first book, 'Meer Meer Minder. Amerikanen over hun grote crisis' (More More Less. Americans on their big crisis). For the promotional tour, Staps visited Groningen, the city werhe he was a student and wrote for the University Paper.

By LIEKE VAN DEN KROMMENACKER

Freek Staps is small in stature, big in ambition. He speaks with passion; sometimes his words are accompanied by large gestures. He gets a bit angry when people say the economic crisis has nothing to do with them. This is no bedtime story - it's a hug story about how the American dream beacme the world's biggest nightmare.

Overkill

"There's no such thing as overkill with the financial crisis. There are still so many questions left unanswered. Will I find a job once I graduate? Will there even be any jobs by then? What can I do if I get fired? These are the kinds of questions I'm trying to answer in my book. I don't believe we are at a point yet where people are thinking, I don't want to hear about it any more. And if you are, you've underestimated what's happening. We're all in this together."

Shattered dream

"In California, I met this Mexican-American girl, Patricia, the daughter of a tomato picker. Her mum wraps soap in a factory. She was the first iin the family who had the chance to go to university. Patricia lived the American dream and did what she was expected to do: studied well, joined a students' union, was an involved student. Suddenly, the Califronian government decided to stop her scholarship. She didn't receive less, nor was it a temporary measurement. It just stopped, like that. Imagine what would happen if a similar situation occured over here. It would cause massive panic."

Beat the neighbour

"The stories in my book are all intensely human and recongnizable. I spoke with students, truck drivers, a restaurant owner, an interior designer. They could have been us. Everybody is part of this worldwide recession. Even in Groningen. The university is also struggling with less income and has to cut down on its expenses. In the next few years, the labour market will get increasingly worse. Current students are going to suffer from that. So you have to make sure that you know more than your neighbour, you need the knowledge. Otherwise someone else will get the job you wanted."

Anyone fired?

"I watched things going wrong and thought, that won't happen to me. Then I go to know Ari Cantor, a 23-year-old man, highly educated at Cornell University, who was employed at Goldman Sachs, a well-established bank. Beggin on Wall Street, he carried a piece of cardboard. 'Will trade for food' it read. Ari got fired, just like 24 of his friends. Twenty-four! I dindn't even have one unemployed friend. Now, I can't walk into a party anymore without asking who got fired this week."

Tears, shock, horror

"Often I was speechless. There I sat, sniffing at the kitchen table of a Frisian emigrant farmer's widow, whose husband committed suicide because he couldn't think of any other way out. That is shocking, it makes you feel horrible. When I drove away from that woman, I realized that she symbolized an incredible amount of misery. Maybe that makes me an exception. When I came to America, I was much more naive. The problems are so widespread and broadly shared; you cannot actually imagine that it can affect an entire society on such a scale. But it does."

Recession porn

"I wrote my book for two groups of people. First, it's meant for readers who just enjoy reading about other people's grief. In America that's called recession porn: it uncovers the rawest human emotions. Second, there are the people who wonder why they've been confronted with miserable stories about the crisis for three years already. People who've lost the plot and are seeking to understand a little bit more about the crisis. By reading how other people are handling it, you might prevent yourself ending up in the same situation. Hopefully my book can be a guide in this respect."

Obelix, still standing

"At first, it took me months to find someone on Wall Street who could clearly explain what was happening there. As the crisis expanded, however, I practically had to keep people away from me. When I tell Americans about the Netherlands, they loot at me as if it were a little Asterix and Obelix village, still standing in the midst of the Big Recession. People desperately hope to be offered a job in the Netherlands, where everything is supposedly going so well."

Bye bye optimimism

"I don't have a clue what is left over of the American optimism. Nobody knows. The people I spoke to are all cracked and affected. They feel betrayed by a system the've always truly believed in: work hard, study hard and then do everything you've ever dreamed of. Here, one tends to condemn that kind of naivety. But this ideology was supported by a complete country. At the moment, the optimism is gone. Maybe it will return, maybe not."

Meet the crisis

Meet Mike Payne, the moustached and tatooed owner of a pawn shop in South Carolina. He is earning a lot of money due to the economic crisis, because a crisis makes people borrow. Unfortunately, it also makes people desperate. With a gun in their hands, 'customers' aks Mike to open the safe. But Mike doesn't feel sorry for robbers. 'He demonstrates how he acts in emergencies. His right hand quickly dives under the counter. Grab. pull, click, goes Mike, and barely half a second later I have a loaded gun aimed at my forehead. Welcome to the downside of the American economy.'
This is a passage from the book's blurb. Staps chose to alternate between gripping personal stories and interviews with American experts, like Barack Obama's highest rankin economic advisors. The chapters do not necessarily have to be read in chronological order. Staps: "This crisis has so many causes, it is hard to find any coherence. What I did was categorize the stories so readers can start with the subjects they're most interested in."

More More Less about the author
Name: Freek Staps
New York name: Freak Steps
High school grade for economics: 4.7 ("I wasn't that good with numers")
Graduated: In history and journalism from the University of Groningen, 2001
Lives: with his girlfriend Claudia and daughter Stella in New York City
Travelled: Over 190,000 km to collect his stories
Spoke: to more than 300 people

Verschenen in de UK, 29 oktober 2009

wolf in schaapskleren

het is wachten
tot het doek valt
en niemand meer
iets te verbergen heeft

zelfs niet het decor
waar in de coulissen
een acteur zich hult in wat
hem op het lijf geschreven is

in reprise, opnieuw
vanaf het begin alsof
dan alles anders is

nieuw kostuum
zelfde wolf

het is vermommen
daarna vermannen

tot het doek valt

financiële crisis

met geleend geld
betaalde hij de liefde
kleedde haar uit
en wierp 'n muntje
in haar schoot -
berekenend nam ze hem
haar aandeel in ontvangst
door de bank genomen
zijn krediet en
waardigheid verloren
een stukje leed gespaard
liet ze hem berooid alleen
met een lege portemonnee
en slechts een centje pijn

Bram Moszkowicz, de luis in Tinkebells kattenpels

Vandaag verschijnt het boek Dearest TINKEBELL van kunstenares Katinka Simonse, oftewel Tinkebell, die in 2004 haar eigen kat de nek omdraaide, vilde en tot een tas vermaakte. De afgelopen jaren ontving ze meer dan honderd-duizend haatmails. Samen met collega Coralie Vogelaar zocht ze naar de identiteiten van de personen achter mails. Een duizendtal brieven is in het boek opgenomen, plus aanvullende persoonlijke informatie over de schrijvers, zoals foto’s en email-
adressen.

Alle reden voor Jeroen Pauw en Paul Witteman om beide auteurs donderdagavond uit te nodigen in Pauw & Witteman. Tegenover Tinkebell aan tafel zit advocaat Bram Moszkowicz. We zien een filmpje: Tinkebell - tot en met haar oogschaduw in het roze gehuld, een vlecht in het lange donkere haar - geeft een presentatie over hoe je een tas maakt van je dode kat. Het is de strafpleiter die haar, na het zien van de beelden, vraagt naar de reden van haar lugubere daad. Pauw is vooral benieuwd of ze rekening had gehouden met zulke boze reacties. Witteman merkt op dat hij een dergelijk publiek optreden nooit zou hebben aangedurfd uit angst om voor gek te worden versleten. Hij onderbreekt het gesprek voor een live-verbinding met Moskou, waar de Toppers zojuist de finale van het Songfestival hebben misgelopen. ("We hebben Gordon aan de lijn als het goed is.")

Gelukkig laat Tinkebell zich noch door Gordon, noch door Moszkowicz uit het veld slaan. “Bestaande maatschappelijke, culturele fenomenen, die wij als normaal zien en die mij verbazen, probeer ik in een andere context te plaatsen, of uit te vergroten en zo zichtbaar te maken”, legt ze geduldig uit. Of het beestje misschien ziek was, wil Moszkowicz weten. Ze antwoordt bevestigend. “En wat had het beestje?”, vervolgt de advocaat gedecideerd. “Het is net een kruisverhoor”, lacht Witteman, terwijl Tinkebell uit de doeken doet hoe haar kat door de vorige eigenaar bruut van de trap is gesmeten en sindsdien ernstig getraumatieerd door het leven ging.

Helaas voor Tinkebell, maar gelukkig voor de kijkers, is het voor Moszkowicz nog niet helemaal duidelijk. "Wat ik me afvraag, want ik begrijp niet goed wat iemand drijft om te doen wat jij gedaan hebt; de mensen de jou die mailtjes sturen, kennen die jouw beweegredenen?" Vaak niet, weet Simonse met een omweg en na herhaling van de vraag te vertellen. De reacties zijn ontsproten uit impulsiviteit.

Even later, nog een filmpje. Een Amerikaanse vrouw, één van de bedreigers, zit op handen en voeten naast haar hond op de grond en vraagt hem herhaaldelijk om haar uit te laten, omdat ze moet plassen en aan bomen moet snuffelen. Een hoogst merkwaardige video, door de vrouw zelf op internet geplaatst, maar zeker niet gekker dan het eerder vertoonde fragment waarin Tinkebell aan tweeduizend mensen opgewekt uitlegt hoe je je kat het beste kunt villen.

Witteman vraagt zich af of het eigenlijk wel mag, al die privégegevens openbaar maken. Nee, weten beide dames. Maar toch hebben ze het gedaan? “Soms moet je grenzen overschrijden om een statement te maken”, verklaart Vogelaar. Het gaat om de omkering, benadrukt Tinkebell. Want hier is het eens de ander en niet zijzelf, die als publiek persoon wordt neergezet. In het boek kan bovendien iedereen zien hoe exhibitionistisch sommige mensen zijn en wat voor absurde dingen ze allemaal online zetten.

Inderdaad, het is de wereld op zijn kop. En die wereld is gek, de context een roze bril, die het zicht vertroebelt. Maar het werkt. “Het is dus deze vrouw, die zo tegen haar hond praat, dit online zet en jóu verwijt dat je een ziek persoon bent?”, schampert Witteman. “Ja”, zegt de kunstenares die in koelen bloede haar kat vermoordde tevreden.

"De uitzending verliep heel soepel", blogt ze later op het weblog van Pauw & Witteman. Op de licht onzinnige vragen van Bram Moszkowicz na dan.

Niels B.

Zaterdagnacht werd ik er zelfs wakker van. “Niels Bakker in de Peperstraat. Moet niet gekker worden! X.” Een sms van vriendinnetje A. Het was 04.27 uur. En de zoveelste keer dat A. Niels Bakker tegen het lijf liep.
Het moet inderdaad niet gekker worden. Al sinds de UK-vergadering over de Valentijnsspecial, begin februari, beslaat hij een deel van mijn dagelijks leven. Niels Bakker.
Voor het eerst gesignaleerd: in de UB, op de begane grond.
Tweede ontmoeting: de UB, op de tweede verdieping.
Voor de derde keer gezien: in de UB, op de vierde dit keer.
De drie ontmoetingen hadden één ding gemeen. Ze vonden plaats op het toilet.
Tijdens de bewuste vergadering tekende ik hartjes in mijn agenda – we spraken immers over de liefde. Gekscherend opperde ik dat we misschien wel een artikel moesten schrijven over het ontstaan van UB-liefdes. “Dat wordt dan eerder een stuk over UB-lust”, merkte een collega terecht op. Er wordt daar immers meer geflirt dan in de gemiddelde Groningse kroeg.
“Dan kunnen we meteen uitzoeken wie er toch in godsnaam schuilgaat achter de naam Niels Bakker, die op bijna iedere verdieping wel op een wc-deur staat gekrast”, wierp ik bij wijze van grap op tafel. Want, was mijn gedachte, in het kader van de vrije associatie was alles geoorloofd in een ideeënvergadering. Zeker als ze de liefde betreft. En ik had gelijk. Ook de rest van de redactie was reuzebenieuwd naar De Man Achter De Naam. En dus ging ik op zoek.
Hyves leverde in de stad Groningen drie resultaten op: allereerst de vijfentwintigjarige Vindicater Niels Bakker, bevriend met 204 andere hyvers, voetballer bij het elfde team van studentenvoetbal-
vereniging Forward, de ‘mooie gekken’, en lid van De Snorkels-Hyves. Niels Bakker twee telt 23 lentes, 163 vrienden en zijn profielfoto is 842 keer bekeken sinds 27 april 2007. Daarmee heeft hij het record. Kandidaat nummer drie, is met zijn 21 jaar de jongste Niels Bakker van het stel, heeft een relatie, werkt naast zijn studie als ‘supermarktprutser’ in Leeuwarden en speelt naar eigen zeggen erbarmelijk gitaar.
Het was een begin. En gelukkig stond ik niet alleen, bleek al gauw. Een dag later vertelde ik A. over Niels. Als iemand me kon helpen hem te vinden, was zij het wel. A. heeft in de UB gewerkt en kent alles en iedereen, die daar de laatste jaren met enige regelmaat is binnengestapt. Zo ook Niels Bakker. Althans, een van de Nielsen Bakker.
De keer dat A. hem had zien lopen in t-shirt met forse V-hals was haar bijgebleven, omdat hij nogal veel borsthaar had. Samen speurden we die middag de bibliotheek af, systematisch, van beneden naar boven. Voor de zekerheid telden we nog een keer het aantal wc’s waar zijn naam op de deur staat. Nog steeds drie in totaal.
Helaas bleek Niels Bakker meer te doen te hebben, dan in de UB op onze hartelijke ontvangst wachten, want hij was nergens te vinden. Wel troffen we twee bekenden van hem, in de kantine. Opvallend genoeg wisten deze jongens bij de woorden ‘V-hals’ en ‘borsthaar’ meteen wie we bedoelden. “O ja! Dat is híj. Die met al dat borsthaar!”
Toch kenden ze iemand met nóg meer borsthaar. En geloof het of niet, daar was Niels Bakker niks bij. Dus misschien moesten we hem interviewen. Of beter nog: “Maak er een dubbelinterview van”, opperden de twee opgetogen. “Dat wordt sowieso een nek-aan-nek-race!”
Sindsdien ziet A. Niels Bakker her en der voorbij komen. Ik ben er nooit bij. Maar zoals het een goede partner in crime betaamt, houdt A. me keurig op de hoogte van haar ontmoetingen met Mr. Mystery. Meestal krijg ik sms’jes met teksten als “Niels Bakker, NU in de UB.” En bij hoge uitzondering, als de kust veilig is, belt ze me, begint te proesten en fluistert dan: “Raad eens wie er hier voor me in de rij staat in de kantine van de faculteit?”
Niet alleen echoot zijn naam nu door de faculteit van GMW en kom ik geregeld uit ‘de Niels Bakker’ als ik het toilet in de UB verlaat; ook op de UK-redactie waart zijn geest rond. Hoewel iedere vergadering zijn naam wel een keer klinkt, was het bestaan van Niels Bakker 1, 2 en 3 volledig aan collega E. voorbijgegaan. “Wie is toch die Niels Bakker waar jullie het de hele tijd over hebben?”, wilde ze weten. Haar verbazing was groot. En die van ons nog groter, toen ze vervolgde: “Een van mijn docenten heet Niels Bakker.” Gezamenlijk fronsten wij de wenkbrauwen.
In een poging tot een rendez-vous met in elk geval één van de mannen besloot ik de vier Bakkers een bericht te sturen. Alleen nummer twee reageerde. One down. Het verhaal was hem wel vaker ter oren gekomen, maar hij dacht niet dat het om hem ging. Wel was ook hij benieuwd naar welke dame dit op haar geweten heeft, dus of ik dat even kon uitzoeken.
Ik doe dit dus niet alleen voor mezelf.
Intussen ontpopt A. zich tot een ware Sherlock Holmes. Toen ze laatst op de vierde verdieping van de wc kwam, hoorde ze een meisje vanuit het toilet tegen iemand anders zeggen: “Waarom staat de naam Niels Bakker toch overal op de wc-deuren?” Waarop A. haar vroeg of ze hem misschien kende. Het meisje liet bar weinig los. Misschien wil ze wel dat het voor altijd een mysterie blijft, want het oplossen van een som is nou eenmaal vaak veel leuker dan het zien van de uitkomst.
Maar toch. Ik heb altijd al eens in de voetsporen van Fred Oster willen treden, als presentator van Wie van de drie? En dit is mijn kans.
Dus: wil de echte Niels Bakker nu opstaan?

Verschenen in de UK, 19 maar 2009

De boodschap

"Heeeee!"

"Heeeee! Hoe is het?"

"Ja, goed! Wel hélemaal in de stress, want vanavond is de kroegmusical."

"Oh, doe jij ook mee?!"

"Nee, ik heb alle pakjes gemaakt. Die zijn stuk voor stuk bij mij door de naaimachine gegaan."

"Leuk! Dus dat heb je ook zelf gemaakt?" Enthousiast wijst het blonde meisje op de blauw-wit-geblokte lapjesjurk, die pak 'm beet vijftien centimeter onder het leren jasje van haar vriendin uitkomt.

"Neeee, dit is een echte Mark Jacobs..." Het klinkt als Mark Djeecobs. Trots ritst ze haar jas open en wiebelt wat heen en weer in de rij voor de kassa. Met een schuin hoofd en knipperende wimpers toetert ze nog een keer zijn naam. Want het is een heuse 'MARK DJEECOBS'.

"Oe. Mark Djeecobs. I like!", roept het meisje lyrisch vanuit de andere rij over het zo even nog als zelfgemaakt veronderstelde meesterwerk.

"Jaa, gaaf hè? Het is een sample dress. In het echt kost-ie drie-dui-zend E", articuleert kassa 1. Drie paar grote ogen schuiven een plaatsje op richting de caissière. Gauw rekent het gestresste meisje haar boodschappen af. Ze moet rennen. "Nou, dan zie ik jullie vanavond!"

"Is goed! Sta jij dan ook op het podium straks, bij de bedankjes enzo?"

"Ja...ik denk het wel." Ze straalt.

Grinnikend loop ik achter de meisjes aan naar buiten, al lang niet meer verbaasd over het bestaan van het pak anijsegeltjesdrop dat zojuist in mijn tas - een echte blauwe Converse - is verdwenen.

Crisisoptimisme

Een crisis biedt kansen.

Het is een veel gehoord adagium in de huidige economische malaise. Overal lees ik tips om kosten te sparen en kansen te grijpen. Vooral niet bij de pakken neer gaan zittten.

Dat moet ook Marjolein Prins gedacht hebben. Onlangs hield de Groningse kunstacademiestudente een benefietmiddag, om geld op te halen voor haar afstudeerproject: een kamelentocht van Zuid-Frankrijk terug naar Nederland. Het witte beest kocht ze vorige maand in Bulgarije. Na het volgen van de nodige weekjes kameelrijles, begint Marjolein binnenkort aan haar reis. Om nu eens zelf iets te beleven, in plaats van kunstwerken te maken over andermans belevenissen. Ieder zijn eigen avontuur in crisistijd.

Marjolein is niet de enige inventieveling op deze wereld. Tussen de blauw met witte adevertentiekaartjes in de Albert Heijn zag ik vorige week dat van Henk. Henk haalt graag oude kleding op bij mensen thuis. Ook heeft Henk een bestelbusje, zo blijkt uit de advertentie eronder, waarop hij zegt beschikbaar te zijn voor het verhuizen van kleine studentenkamers. Henk is een veelzijdig man. Op het derde kaartje biedt hij vijfentwintig strings te koop aan, in allerlei kleuren. Netjes gewassen, voor maar tien euro.

In gedachten zie ik Henk rondtuffen, in zijn tweedehands bestelbusje. Op de terugweg van een verhuisklus, waarbij hij terloops een stapeltje slips heeft meegekregen van de verhuisde studente, die ze toch niet meer nodig heeft. Met het inhuren van Henk heeft ze immers genoeg geld uitgespaard om nieuwe lingerie aan te schaffen.

Een crisis prikkelt de creativiteit. En maakt verdomde nieuwsgierig naar de mens achter de economie. Terwijl onze economie dit jaar met 3,5 procent krimpt, de beurs een historisch dieptepunt beleeft, de huizenprijzen alsmaar dalen en de kosten van veel diensten en producten stijgen, kleuren de Henken en Marjoleinen onder ons in een donkere crisis hun eigen micro-economie.

Naar verwachting zal de komende tijd de populariteit van vrijwilligerswerk toenemen en wordt er weer langer gestudeerd. Kijk. Daar liggen dus mijn kansen, een lange termijninvestering. Gewoon nóg een studie volgen. De nieuwe masteropleiding over The Beatles aan de Liverpool Hope University staat hoog op mijn lijstje. De master in The Beatles, Popular Music and Society, zoals 'ie voluit heet, gaat over The Beatles en hun invloed op de samenleving in de roerige jaren zestig.

Het doet me denken aan hoe ik wegdroomde tijdens een college cultuurwetenschappen, waarbij we een film keken over Woodstock, 1969. Waar The Beatles gek genoeg dan weer niet bij waren (en zo heb ik pardoes toch alweer bijna een scriptie-onderwerp te pakken!).

Wat mij voorlopig rest, is het bij elkaar sprokkelen van 3445 pond collegegeld. En wat spaargeld. Helaas schrijft de enige economische wet die ik trouw naleef mij voor m’n geld juist uit te geven in tijden van economische crisis. Maar er is één geluk: in Groningen heb ik nog nooit een straatmuzikant getroffen met The Beatles in zijn repertoire.

En een crisis biedt kansen, ten slotte. Voor Marjolein, voor Henk en voor mij. Dus zal ik zingen. Voor de Albert Heijn in de Brugstraat, op weg naar Penny Lane in Liverpool.

Family Fashion

Het was Amsterdam International Fashion Week. Zeven dagen lang was De Westergasfabriek hét podium voor Nederlandse ontwerpers om Amsterdam op de kaart te zetten 'as a sparkling and internationally orientated destination for fashion'. Mijn sparkling oom A. was een van deze ontwerpers, de enige man in mijn familie met überhaupt een destination for fashion.

Bij de garderobe kregen we een persmap, vriendinnetje N. en ik. In de map zat een heuse biography van mijn modeoom, afgedrukt op hoogglans papier. En een artikel over een modeshow in Kazachstan. In onleesbaar Russisch, maar het zag er fascinerend uit. Wel konden we lezen dat oom A. zijn collectie winter 2009 opdroeg aan Duffy, 'one of his favorite singers'.

Helaas was Duffy zelf niet aanwezig. Niettemin werd de muzikale afdeling vertegenwoordigd door niemand minder dan one of mijn moeders favorite singers. "Rob de Nijs is er ook, heb 'm voor je op de foto!", berichtte ik haar blijmoedig. "Is zijn vrouw er ook?", wilde ze weten. We begonnen er lol in te krijgen, dat BN'ers spotten.

Stylist Maik de Boer had een vossenbontje aan zijn broek hangen. Een zeer bescheiden attribuut vergeleken bij de vrouw die zich had verstopt in een kanariegele donsjas. Of bontjas. Er werden veel foto’s genomen. Van voormalig fotomodel Daphne Deckers. Van kunstenares Ans Markus. Van RTL Boulevards lifestyle-deskundige Fiona Heering.

Het populairst waren Marly van der Velden, Liza Sips en Gigi Ravelli; Nina, Vicky en Lorena uit Goede Tijden Slechte Tijden. De Hollandse poldercelebrities namen voor iedere fotograaf gewillig de hun opgedragen poses in. Als levenloze trekpopjes, waarvan de twee belangrijkste touwtjes aan hun mondhoeken waren bevestigd. Onze dappere pogingen om even charmant en sexy naar de camera te lonken, bleven onopgemerkt. Waarschijnlijk omdat we onze eigen touwtjes in handen hadden.

Het was een verademing om enkele familieleden te ontwaren in de weerspiegeling van de Prada, Gucci en Dolce & Gabbana-zonnebrillen. “Joh, zelfs de flesjes water zijn hier fashion.” Mijn nicht S. trok een wenkbrauw op. “Kunnen we ook ergens gewone koffie krijgen?” Bezweken onder de nodige familiedruk was ook mijn ome kunstenaar meegekomen naar 'de poppenkast'. "Ik ben iemand van het innerlijk, niet van het uiterlijk. Dat weten jullie toch", mopperde hij hoofdschuddend.

De show was indrukwekkend. Vooral de collectie jurken van zijden chiffon en organza, geïnspireerd door de reismemoires van oom A., oogstte bewondering van heel aanwezig modeminnend Nederland, Italië en Kazachstan. Lange avondjurken met daarop prints ontleend aan beelden uit New York, Londen, Rajasthan, Moskou en...de Brabantse bossen, zo concludeerden we na afloop tevreden. Want waar anders dan in het natuurgebied bij zijn geboorteplaats had hij de inspiratie kunnen vinden voor de prachtige witte jurk met de groene, wonderschone natuurprint. Het was onze favoriet.

Rob de Nijs had het ook allemaal erg mooi gevonden. “Hij stak zijn duim op naar Sandra Remer!”, gilde nicht S. opgetogen, terwijl ze enthousiast haar eigen duim de lucht in zwaaide. Vlak achter haar stond Rob te wachten op een fotograaf. Even verderop flirtte Maik de Boer met drie goedlachse, vermoedelijk uit Ugly Betty weggelopen jonge heren. Oom A. poseerde bij een enorme bos bloemen. "Moeten we nog op hem wachten?", vroeg nicht S. "Welnee. Hij is veel te druk", zei tante T. Bovendien was de parkeertijd al geruime tijd verstreken, dus ze moesten maar eens gaan.

N. en ik bleven nog even en doken op de schaal vol kleine ronde koekjes, die aan het einde van de bar stond. Intussen vulden de modellen hun lange, magere lijven met Chinese rijstcrackertjes.
"Misschien moeten we minder eten", mompelde N. "Of misschien moeten zij gewoon meer eten?", mompelde ik terug. Gek genoeg leek dat een meer voor de hand liggende oplossing. Op het gebied van make up konden we nog wel wat van ze leren. En ook qua décolleté liepen we er nog wat te warmpjes bij voor de wintercollectie van 2009.

Op weg naar de uitgang graaiden we een laatste handje koekjes mee en zwaaiden verlegen naar Maik de Boer, de nieuwe man van onze dromen, die ons had toevertrouwd ook "heel erg van mooie vrouwen te houden hoor". In het voorbijgaan zond hij ons drie kusmondjes toe. Blozend liepen we naar buiten. N. slaakte een zucht van verlichting. "Pfft, wat ben ik blij dat wij in de marge leven."

schrijversgeluk

nadert het einde te vlug
dan schrijf ik je weer
naar me terug