Crisisoptimisme

Een crisis biedt kansen.

Het is een veel gehoord adagium in de huidige economische malaise. Overal lees ik tips om kosten te sparen en kansen te grijpen. Vooral niet bij de pakken neer gaan zittten.

Dat moet ook Marjolein Prins gedacht hebben. Onlangs hield de Groningse kunstacademiestudente een benefietmiddag, om geld op te halen voor haar afstudeerproject: een kamelentocht van Zuid-Frankrijk terug naar Nederland. Het witte beest kocht ze vorige maand in Bulgarije. Na het volgen van de nodige weekjes kameelrijles, begint Marjolein binnenkort aan haar reis. Om nu eens zelf iets te beleven, in plaats van kunstwerken te maken over andermans belevenissen. Ieder zijn eigen avontuur in crisistijd.

Marjolein is niet de enige inventieveling op deze wereld. Tussen de blauw met witte adevertentiekaartjes in de Albert Heijn zag ik vorige week dat van Henk. Henk haalt graag oude kleding op bij mensen thuis. Ook heeft Henk een bestelbusje, zo blijkt uit de advertentie eronder, waarop hij zegt beschikbaar te zijn voor het verhuizen van kleine studentenkamers. Henk is een veelzijdig man. Op het derde kaartje biedt hij vijfentwintig strings te koop aan, in allerlei kleuren. Netjes gewassen, voor maar tien euro.

In gedachten zie ik Henk rondtuffen, in zijn tweedehands bestelbusje. Op de terugweg van een verhuisklus, waarbij hij terloops een stapeltje slips heeft meegekregen van de verhuisde studente, die ze toch niet meer nodig heeft. Met het inhuren van Henk heeft ze immers genoeg geld uitgespaard om nieuwe lingerie aan te schaffen.

Een crisis prikkelt de creativiteit. En maakt verdomde nieuwsgierig naar de mens achter de economie. Terwijl onze economie dit jaar met 3,5 procent krimpt, de beurs een historisch dieptepunt beleeft, de huizenprijzen alsmaar dalen en de kosten van veel diensten en producten stijgen, kleuren de Henken en Marjoleinen onder ons in een donkere crisis hun eigen micro-economie.

Naar verwachting zal de komende tijd de populariteit van vrijwilligerswerk toenemen en wordt er weer langer gestudeerd. Kijk. Daar liggen dus mijn kansen, een lange termijninvestering. Gewoon nóg een studie volgen. De nieuwe masteropleiding over The Beatles aan de Liverpool Hope University staat hoog op mijn lijstje. De master in The Beatles, Popular Music and Society, zoals 'ie voluit heet, gaat over The Beatles en hun invloed op de samenleving in de roerige jaren zestig.

Het doet me denken aan hoe ik wegdroomde tijdens een college cultuurwetenschappen, waarbij we een film keken over Woodstock, 1969. Waar The Beatles gek genoeg dan weer niet bij waren (en zo heb ik pardoes toch alweer bijna een scriptie-onderwerp te pakken!).

Wat mij voorlopig rest, is het bij elkaar sprokkelen van 3445 pond collegegeld. En wat spaargeld. Helaas schrijft de enige economische wet die ik trouw naleef mij voor m’n geld juist uit te geven in tijden van economische crisis. Maar er is één geluk: in Groningen heb ik nog nooit een straatmuzikant getroffen met The Beatles in zijn repertoire.

En een crisis biedt kansen, ten slotte. Voor Marjolein, voor Henk en voor mij. Dus zal ik zingen. Voor de Albert Heijn in de Brugstraat, op weg naar Penny Lane in Liverpool.