Ik zag een man een brailleboek lezen in de trein en dacht: dáár ga ik over schrijven - maar waarom, hij kan het toch niet lezen. En bij aankomst was de noodzaak alweer een aardigheid geworden.
Ik vierde Sinterklaas-mét-surprise met mijn tien vriendinnetjes in Brabant en vond: dát moeten ze lezen - maar eigenlijk hadden jullie erbij moeten zijn. Onderweg sneuvelde ook mijn kartonnen televisie en viel er weinig meer te zien, laat staan te schrijven.
Ik ging naar het kerstconcert van Rob de Nijs en wist: dít mag niet worden vergeten - maar toen zong hij een intellectueel 'nou ja, voor een kerstlied dan' kerstlied. Vlak voor het einde raakte ik de draad en mijn verhaal kwijt.
Ik ging naar het kerstconcert van Rob de Nijs en hoorde: déze man moet een stem krijgen, voordat die van hem is verdwenen - maar toen vertaalde hij 'walking in a winter wonderland' naar 'rijdend door een winter wonderland'. Na afloop was ik blij dat de kans dat hij op zijn verjaardag met pensioen gaat vele malen groter is dan dat ik op mijn verjaardag door zijn winter wonderlandschap rijd.
Ik ging naar het kerstconcert van Rob de Nijs en voelde: híer ontkomt uiteindelijk niemand aan - maar ik ben rijker dan ik ooit heb durven dromen. Tot op heden ontbeer ik de vaardigheid om een snedig stuk over hem en zijn kerstconcert te schrijven.
Maar echt. Ik ging naar een kerstconcert van Rob de Nijs.
Gelukkig beschreef hij zelf wat ik zag en deed een handtekening. Op zijn foto.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
4 opmerkingen:
Rob de Nijs is eigenlijk gewoon vet tof. Bijna net zo veel als een kartonnen tv, vind ik.
Als je zo weinig zelfvertrouwen hebt, is een baan als weblogger vast niks voor jou: http://rodehond.web-log.nl/rodehond/2007/12/vacature.html Jammer :-)
Liek! Ik wil meer!
En waarom hangt die handtekening niet ingelijst boven je bed? Heb je 'm aan mama gegeven?
Een reactie posten