Solliciteren met een fotohoofd

Wat ik vergat te vertellen was, dat ik in Observant een jaar lang iedere maand een column schreef over mijn ervaringen in Groningen. En dat we op de opleiding negen weken lang een wekelijkse krant hebben gemaakt. Een multimediale website hebben onderhouden. En alle wijken van de hele f*cking stad hebben afgespeurd naar 'nieuws'. Kan nog wel eens van pas komen als je solliciteert bij een regionale krant.
Zo kon het gebeuren dat 'dat wat ik tijdens mijn studie allemaal heb geleerd', bij mijn mogelijke, maar waarschijnlijk niet-toekomstige werkgever, de boeken in gaat als het schrijven van een interview met een Somaliër. Over de beeldvorming van Afrikanen in Groningen.
Een mooi stuk, dat wel, maar om nou te zeggen dat het representatief is voor alle vaardigheden die ik heb opgedaan tijdens de master, neuh. En Hirsi Ali had ik er ook al niet bij betrokken. Gelukkig plaatste ik wel komma’s tussen de persoonsvorm van de hoofdzin en het laatste werkwoord van de bijzin. Oog voor detail is ook wat waard.
Snel anticiperen op onverwachte of onvoorbereide vragen bleek duidelijk niet mijn sterkste kant. En mijn thee was al lang op, dus ho maar quasi-nonchalant nippen aan het kopje, intussen met gefronste wenkbrauwen en subtiel bijtend op mijn lip, schuin omhoog intelligent de lucht in staren.
Volledig uit het veld geslagen liep ik het gebouw uit. Waar ik die ochtend nog zo enthousiast en vol zelfvertrouwen naar binnen was gestapt. Wat op zichzelf al een overwinning was, gezien mijn gierende zenuwen voor alles wat te maken heeft met overtuigend presenteren.
Na het verprutsen van mijn sollicitatiegesprek, mocht ik ook de rest van de middag nodeloos naar de kloten helpen. Het werd dan ook wel weer eens tijd voor een nieuwe profielfoto op Hyves. Maar ja, welke?
Een korte zoektocht door wat recente plaatjes, leverde de bevestiging op dat ik over het algemeen maar één fotohoofd heb. Grote ogen, Grote neus, Grote lach. 'Hm', mompelde ik. 'Imagoversterkend', vond S.
Na wat knip- en plakwerk prijkten op mijn bureaublad vijf foto's. Want op de eerste stond wel heel veel arm in verhouding tot m'n hoofd. En keek je bij de tweede - waarop mijn arm weliswaar een beduidend kleiner oppervlak besloeg - niet een beetje teveel in mijn oksel? S. wist het ook niet goed.
Het werd foto vijf. 'Haha! Het mooiste van alles vind ik nog', msnde ze, 'dat iedereen denkt dat je zo'n foto er gewoon even hebt opgeklatst .' 'Opgeklatst is een nieuw woord trouwens', vulde ze droogjes aan. Ik schaterde het uit, voor het eerst die dag. 'Vanaf vandaag kan ik mezelf echt niet meer serieus nemen, S.', typte ik terug, snikkend van de lach. 'Ja, oh...mensen zouden dit eens moeten lezen!'
Tja. Mijn imago kan ik nu wel helemaal vergeten vrees ik. En die baan denk ik ook.
Misschien had ik tóch mijn fotohoofd moeten opzetten.

Ps. Het begint erop te lijken dat al mijn vrienden S. heten. Is niet zo, alleen op m'n weblog.