De boodschap

"Heeeee!"

"Heeeee! Hoe is het?"

"Ja, goed! Wel hélemaal in de stress, want vanavond is de kroegmusical."

"Oh, doe jij ook mee?!"

"Nee, ik heb alle pakjes gemaakt. Die zijn stuk voor stuk bij mij door de naaimachine gegaan."

"Leuk! Dus dat heb je ook zelf gemaakt?" Enthousiast wijst het blonde meisje op de blauw-wit-geblokte lapjesjurk, die pak 'm beet vijftien centimeter onder het leren jasje van haar vriendin uitkomt.

"Neeee, dit is een echte Mark Jacobs..." Het klinkt als Mark Djeecobs. Trots ritst ze haar jas open en wiebelt wat heen en weer in de rij voor de kassa. Met een schuin hoofd en knipperende wimpers toetert ze nog een keer zijn naam. Want het is een heuse 'MARK DJEECOBS'.

"Oe. Mark Djeecobs. I like!", roept het meisje lyrisch vanuit de andere rij over het zo even nog als zelfgemaakt veronderstelde meesterwerk.

"Jaa, gaaf hè? Het is een sample dress. In het echt kost-ie drie-dui-zend E", articuleert kassa 1. Drie paar grote ogen schuiven een plaatsje op richting de caissière. Gauw rekent het gestresste meisje haar boodschappen af. Ze moet rennen. "Nou, dan zie ik jullie vanavond!"

"Is goed! Sta jij dan ook op het podium straks, bij de bedankjes enzo?"

"Ja...ik denk het wel." Ze straalt.

Grinnikend loop ik achter de meisjes aan naar buiten, al lang niet meer verbaasd over het bestaan van het pak anijsegeltjesdrop dat zojuist in mijn tas - een echte blauwe Converse - is verdwenen.