Dichterbij - Een loflied. Of niet?

het had een lieflijk lofdicht kunnen zijn
met jou, jou alleen en niets dan jou in het refrein
waarin ik je bezingen zou (wat je wel niet willen wou)
met ooh! en aah! en oohlala! en ik jou eeuwig trouw
en tussen de regels door gaf ik je dan oneindig lange
vuurrode zoenen op je appelroze zachte wangen

jij, de allerliefste van de allemaalste op z'n allermooist
dat is alleen gestolen, way tooo much en zo zoetgevooisd
toch zou ik soms passievol, onverholen en bevlogen
willen schrijven over jou, ik, ons en hartjes in mijn ogen
welhaast gezwicht in mij, voor onaflatend lofgedichterij
maar doe maar dicht nu maar een ander dichterbij

een haiku wellicht
met jou als de lentezon
zomers vergezicht

dat ik het verzin
zoals de makers willen
elk seizoen erin

jij mijn winterdons
een herfstwandeling aan zee
oef, nee (*diepe frons*)

een limerick, is dat dan het geheim
een beetje Beatles' Polythene Pam in het klein
echter, ik ben geen John
noch poëtisch als Royston
dus laat mij die lofdichterick zijn

zoals je ziet heeft al dit de optimale vorm nog niet
geen hymne, haikoe, dwaze dicht die jij me rijmen liet
misschien wacht ik wel op jou, tot je in het echt verschijnt
je waarachtig niet meer uit mijn hoofd verdwijnt
en ik zomaar altijd schrijven wou
dat ik nooit meer anders dan je liefhebben zou

maar verdomme

waar blijf je nou