En jullie dachten dat slapen op 'n erwt k*t was?

Omdat ik voor een tentamen altijd standaard net een dag te weinig tijd had om te leren, legde ik soms mijn aantekeningen onder mijn kussen. Zo kon de ontbrekende kennis 's nachts, hupsakee, als vanzelf mijn hersenen instromen. Door het kussen gefilterd van alle niet-relevante informatie. Dat het scheiden van hoofd- en bijzaken nooit mijn sterkste kant is geweest en ik dus in slaap viel op stapels readers en multomappen bij benadering zo dik als het archief van de VOC, mocht niet deren. Dat ik als gevolg hiervan tevens zit opgescheept met een verzameling Nutteloze Feiten waarmee ik de makers van de Nationale Geschiedenisquiz eventueel behoorlijk zou kunnen imponeren - mits ze tenminste een keer vragen naar het sterven van wijlen filosoof en anatoom Julien Offray de Lamettrie (1), de geestelijk graver van het Suezkanaal (2), of de lengte van het archief van de VOC (3) - beschouw ik bovendien als pure winst. Vredig sliep ik in, ervan overtuigd dat ik de volgende ochtend verlicht wakker zou worden en mijn toets glansrijk zou doorstaan. Wonderwel haalde ik ondanks dankzij dit (letterlijk) hardnekkige bijgeloof al mijn tentamens.

Lastiger werd het tijdens het schrijven van mijn scriptie. Het vooruitzicht om een half jaar lang mijn bed vol te stapelen met artikelen, boeken en tijdschriften leek me geen garantie voor een overweldigend magnus opum. Wat het hoe dan ook niet ging worden natuurlijk, maar die illusie koester je nog bij aanvang. Toen ik echter na luttele maanden alle vragen over het s-woord noodgedwongen moest repliceren met in één zin een combinatie van de woorden 'vorderen' en 'gestaag', besloot ik dat het tijd werd voor een nieuwe vorm van geestelijke indoctrinatie. Geïnspireerd door huisvriendinnetje F., die was geveld door rsi en boven haar bureau de kreet 'Ho ho! Eerst stretchen!' had hangen, kocht ik een watervaste stift en kwakte een a4-tje met daarop 'Een scriptie is slechts een grote schrijfopdracht' naast mijn computer. En warempel, na nog wat maanden sputteren begon ik de waarheid ervan in te zien. Vlak voor het begin van de master journalistiek op 1 september huppelde ik naar de copyshop, liet het ding keurig in tweevoud uitprinten voor mijn begeleiders en vergat in alle vreugde een exemplaar voor mezelf.

Het vervaardigen van een tweede scriptie vergt heel wat meer mentale ondersteuning. Heel gek, maar oefening blijkt ineens opvallend weinig kunst te baren. Iets met de uitzondering die de regel bevestigt denk ik. Of Murphy weer. Ik overweeg nu om het repertoire aan mijn muur uit te breiden met 'Ach, je hebt al een diploma!' en 'Dit is de laatste keer!'. Waarbij ik me dan zo voorstel dat ik tergend langzaam opsta van mijn bureaustoel, mijn armen met een dramatisch gebaar ten hemel hef en angstwekkend hartverscheurend meezing met André Hazes.

En mocht dit allemaal niet helpen, dan kan ik altijd nog mijn hele kamer behangen met de handleiding voor het schrijven van een scriptie. Of op een erwt gaan slapen en gewoon nog lang en gelukkig leven.

(1) Tragische dood na eten van vermoedelijk bedorven pastei
(2) Ferdinand de Lesseps
(3) 1243 meter